Τον Απρίλιο του 1930 παίχτηκε στις αίθουσες το πρώτο επεισόδιο της σειράς Looney Tones. Επρόκειτο για μια οκτάλεπτη μουσική περιπέτεια με τίτλο "Sinkin in the Bathtub" στην οποία πρωταγωνιστούσαν δυο καινούργιοι ήρωες, οι Bosko και Honey. Οι δημιουργοί της, oι καρτουνίστες Hugh Harman και ο Rudolf Ising, είχαν αποχωρήσει δυσαρεστημένοι από την Disney όταν τα δικαιώματα τou Osvald the Lucky Rabbit (1927)πωλούνται στην Universal και η ανάθεση της συνέχειας δίνεται στον Walter Lanz. Για την δημιουργία του φιλμ (Sinkin in the Bathtub) συνεργάστηκαν με την Leon Schlesinger Productions. Την διανομή είχε αναλάβει η Warner Bros. Όταν πραγματοποιήθηκε η πρεμιέρα της σειράς καμιά από τις τρεις πλευρές δεν μπορούσε να φανταστεί ότι ογδόντα χρόνια μετά, το συγκεκριμένο cartoon, θα θεωρείτο ορόσημο για την εξέλιξη της παγκόσμιας παραγωγής κινουμένου σχεδίου, μια που τα εκατοντάδες επεισόδια που ακολούθησαν στην συνέχεια δημιούργησαν έναν ανθεκτικό μύθο γύρω από τα Looney Tunes & Merrie Melodies.
Looney Tones
Όπως συνέβη με οτιδήποτε αφορούσε στην παραγωγή κινουμένων σχεδίων στο Χόλυγουντ εκείνη την εποχή, το πράγμα ξεκίνησε στα εργαστήρια της Disney.
Το καλοκαίρι του 1929, οι δυο καρτουνίστες αποχωρούν από την εταιρεία και φτιάχνουν τον τρίλεπτο πιλότο μιας σειράς με σκοπό να προσεγγίσουν τον Leon Schlesinger και να τον πείσουν να αναλάβει την παραγωγή. Αυτός, εκτός των άλλων, καταφέρνει και την ανάληψη της διανομής της παραγωγής από την Warner Bros. Η σειρά λέγεται Looney Tones. Ο πρωταγωνιστής Bosko και το κορίτσι του Honey, σύντομα αποκτούν ένα σκύλο που λέγεται Bruno. Η φόρμουλα είναι δανεική από την Disney (Μίκι, Μίνι και Πλούτο), όμως το συγκεκριμένο cartoon είναι τόσο ευφάνταστο που θεωρείται σχεδόν σουρεαλιστικό από το μοντέρνο - νεανικό κοινό. Ο Μπόσκο επιδεικνύει μια αξιοπρόσεκτη προσαρμοστικότητα αναλαμβάνοντας κάθε λογής ρόλους - από μικροπωλητής σκύλων, μέχρι αεροπόρος του πρώτου παγκοσμίου πολέμου - και η σειρά σημειώνει επιτυχία.
Merrie Melodies
To Μerrie Melodies προκύπτει ως η σωτήρια λύση μετά την αποτυχία της εξάλεπτης σειράς ζωντανής δράσης Spooney Melodies της Warner Bros, που επιχείρησε να προωθήσει/καθιερώσει το δημοφιλέστερο τραγούδι της ημέρας, επιβιώνοντας για ελάχιστα επεισόδια. Στην πραγματικότητα πρόκειται για τα πρώτα μουσικά βίντεο που συμπεριελάμβαναν και στιγμιότυπα με τον δημοφιλή καλλιτέχνη να τραγουδά πλαισιωμένος από το ανάλογο σκηνικό ή φόντο. Η Warner είχε σοβαρούς λόγους να επιθυμεί την προώθηση μουσικών προϊόντων μετά της εξαγορά της Brunswick Records και τριών ακόμη εταιρειών μουσικής παραγωγής αντί του ποσού των 28 εκατομμυρίων δολαρίων. Καθώς η Disney είχε ήδη προλάβει να βγάλει σε κυκλοφορία το επιτυχημένο Silly Symphonies, η Warner, αξιολογώντας την επιτυχία της σειράς Looney Tunes, μετά από πρόταση του Leon Schlesinger, αποφασίζει για λόγους διαφημιστικής σκοπιμότητας, να φτιάξει μια καινούργια σειρά μιούζικαλ, κινουμένων σχεδίων με τίτλο Merrie Melodies. Σε κάθε επεισόδιο παίζεται ένα τραγούδι, από το οποίο προκύπτει ο υπότιτλος του επεισοδίου. Κάποια από αυτά τα τραγούδια σημειώνουν επιτυχία, κάποια άλλα παραμένουν άσημα και παράταιρα προς την αφήγηση, δημιουργώντας την εντύπωση πως ο ήρωας στέκει στο πλάνο και τραγουδά χωρίς να υπάρχει συγκεκριμένος λόγος.
Το πρώτο Merrie Melodies ήταν το Lady, Play Your Mandolin, που κυκλοφόρησε το 1931. Οι επανειλημμένες προσπάθειες του Ising να καθιερώσει καινούργιους ήρωες, όπως οι Piggy και Foxy και ο Goopy Geer δεν στέφθηκαν με επιτυχία, με αποτέλεσμα η σειρά να συνεχιστεί με χαρακτήρες που δεν επανεμφανίζονταν στα επόμενα επεισόδια. Το Merrie Melodies εξελίχθηκε σε μια σειρά ταινιών μικρού μήκους, χωρίς άλλου είδους σύνδεση, με μοναδικό κοινό στοιχείο την μουσική. Η επιτυχία που σημειώνει είναι τεράστια με αποτέλεσμα το επεισόδιο με τίτλο It's Got Me Again να προταθεί το 1932 για το βραβείο Όσκαρ Κινουμένων Σχεδίων.
Η αποχώρηση
Το 1933, μετά την δημιουργία τριάντα εννέα επεισοδίων Looney Tunes και είκοσι επτά Merrie Melodies, οι δημιουργοί της σειράς έρχονται σε ρήξη με τον Leon Schlesinger για λόγους προϋπολογισμού της παραγωγής και αποχωρούν. Παίρνουν μαζί τους τα δικαιώματα των κεντρικών ηρώων Μπόσκο και Χάνεϊ, και μετά από διαπραγματεύσεις, παραχωρούν τον τίτλο της σειράς και το σλόγκαν So Long Folks, που παίζει στο τέλος κάθε επεισοδίου, στον Schlesinger. Προσχωρούν στην MGM, και φτιάχνουν την σειρά Harmony Melodies. Το 1934, με τον τίτλο Honeymoon Hotel καιBeauty and the Beast, ο Schlesinger κυκλοφορεί τα πρώτα έγχρωμα φιλμάκια του Merrie Melodies, φτιαγμένα με την τεχνική Cinecolor καθώς η Disney διέθετε κατοχυρωμένη αποκλειστικότητα για την τεχνική Technicolor. H επιτυχία που σημείωσαν έπεισε τον Schlesinger να συνεχίσει την έγχρωμη παραγωγή τους, παράλληλα με την παραγωγή των Looney Tones που έβγαιναν ασπρόμαυρα μέχρι το 1943. Το 1935 καθιερώνεται, και για τις δυο σειρές, το σλόγκαν τέλους That’s all Folks - μέχρι τότε έπαιζε μόνο στα Looney Tunes.
Σύμφωνα με τις συμβατικές υποχρεώσεις, η σειρά, έπρεπε σε κάθε επεισόδιό της να περιλαμβάνει ένα ολόκληρο ρεφραίν τραγουδιού της εταιρείας διανομής. Η Warner είχε θέσει τον όρο της ερμηνείας του τραγουδιού από κάποιο διάσημο συγκρότημα, πράγμα που τηρήθηκε μόνο για τα πρώτα επεισόδια. Συχνά τα τραγούδια διακόπτονταν άγαρμπα ή επισκιάζονταν από τους ήρωες και οι διαχειριστές της Warner έρχονταν σε ρήξη με τους καρτουνίστες.
Η εποχή των μεγάλων σταρ
Στα τέλη της δεκαετίας του ’30 η Merrie Melodies απαλλάχτηκε από τις συμβατικές μουσικές της υποχρεώσεις και προσέγγισε σε ύφος και περιεχόμενο την ασπρόμαυρη Looney Tunes. Εκείνη την περίοδο σχεδιάστηκαν αρκετοί νέοι χαρακτήρες, αρχικά για να εμφανιστούν στο Merrie Melodies , με πιο σημαντικό τον μεγάλο σταρ της Warner Bros, Bugs Bunny.
Το 1942 ο Schlesinger βγάζει στην παραγωγή τα έγχρωμα Looney Tunes.
Ο Bugs Bunny, μέχρι τον Αύγουστο του 1944, εμφανίζεται αποκλειστικά στο Merrie Melodies, ενώ ο Daffy Duck και ο Porky Pig, εκτός από μερικές εμφανίσεις στο Merrie Melodies στα μέσα του 1942, πρωταγωνιστούν στα Looney Toones. To 1946 οι διαχωρισμοί αυτοί καταργούνται. Οι δυο σειρές παύουν να είναι αναγνωρίσιμες σε ότι αφορά την αισθητική και την θεματολογία τους, καθώς οι ίδιοι χαρακτήρες πηγαινοέρχονται από την μια στην άλλη και το μόνο στοιχείο που τις κάνει να διαφέρουν είναι η μουσική των τίτλων έναρξης και λήξης.
Το μουσικό σήμα
Από το 1942 το μουσικό θέμα των Looney Tunes ήταν το The Merry-Go-Round Broke Down τoυ Cliff Friend και Dave Franklin , ενώ στο Merrie Melodies έπαιζε μια διασκευή του Merrily We Roll Along των Charles Tobias, Murray Mencher & Eddie Cantor. Το 1964 η Warner καθιέρωσε το The Merry-Go-Round Broke Down και στις δυο σειρές. Το 1944 ο Schlesinger πουλά την εταιρεία του στην WB η οποία μετονομάζει το στούντιο σε Warner Bros Studio και υιοθετεί ολοκληρωτικά τις έγχρωμες τεχνικές για την παραγωγή των προϊόντων. Ήδη οι καρτουνίστες αντιμετωπίζουν τις δυο σειρές σαν μια ενιαία παραγωγή για την οποία έφτιαχναν δουλειά του ίδιου ύφους. Σε μια συνέντευξή του της εποχής ο πρωτοπόρος Friz Freleng που εργάστηκε στην δημιουργια 300 cartoons και εμπνεύστηκε τους Bugs Bunny, Daffy Duck, Speedy Gonzales, Tweety Pie και Yosemite Sam, δηλώνει: " Ποτέ δεν ήξερα αν το φιλμ πάνω στο οποίο δούλευα προοριζόταν για το Looney Tones ή για το Merrie Melodies και ποια στο καλό ήταν η διαφορά…"
Injun Trouble
Το τελευταίο επεισόδιο του Merrie Melodies ήταν και το τελευταίο που κυκλοφόρησε από την Warner Bros Cartoons, ως μέρος της κλασσικής περιόδου της σειράς (1930 – 1969). Είχε τον τίτλο Injun Trouble και βγήκε στις οθόνες το 1969 - πρόκειται για την έγχρωμη επανέκδοση - διασκευή ενός ασπρόμαυρου φιλμ της εποχής Schlesinger. Στην συγκεκριμένη εκδοχή τον αρχικό πρωταγωνιστή Porky Pig αντικαθιστά ένας ξεχασμένος ήρωας του Merrie Melodies, o Cool Cat, ενώ το ύφος του σκίτσου διαφοροποιείται από το γνωστό της WB, καθώς το τελευταίο διάστημα της παραγωγής της σειράς οι αίθουσες είχαν πάψει να ενδιαφέρονται για τη μίσθωση κινουμένων σχεδίων και οι περικοπές στους προϋπολογισμούς των εταιρειών παραγωγής άρχισαν να γίνονται εμφανείς στο πανί. Το καρτούν είναι στυλιζαρισμένο και θυμίζει σε μεγάλο βαθμό τις τηλεοπτικές παραγωγές των Hanna – Barbera που, ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του ΄50, δείχνουν αποφασισμένοι να κατακτήσουν την αγορά κινουμένου σχεδίου, μια αγορά στενά συνδεδεμένη με το νέο μέσο που έρχεται δυναμικά και απομακρίνει τους θεατές από τις κινηματογραφικές αίθουσες. Το επεισόδιο - αν εξαιρέσει κανείς μερικές πολύ κακές κόπιες θεωρείται δυσεύρετο - είναι ίσως από τα καλύτερα κινούμενα παραγωγής WB της τελευταίας περιόδου. Ηρωική μορφή του στούντιο εκείνης της εποχής, από το 1967 έως το 1969, υπήρξε ο Robert McKimson που σκηνοθέτησε το συγκεκριμένο cartoon και, σε μια εποχή οικονομικής στενότητας, υπήρξε άνθρωπος ορχήστρα της animation παραγωγής της εταιρείας, έχοντας μόνο την βοήθεια του νεαρού τότε Alex Lovy που αργότερα εργάστηκε στους Hanna Barbera.
Blue Ribbon Merrie Melodies
Προς τα τέλη του 1943 η WB αποφασίζει να εκμεταλλευτεί το απόθεμά της σε cartoons, κυκλοφορώντας το σε μια καινούργια σειρά με τίτλο Merrie Mellodies “Blue Ribbon” classics. Η διάταξη των τίτλων αρχής - τέλους τροποποιήθηκε στην συγκεκριμένη επανέκδοση, ζουμάροντας καταρχήν στο λογότυπο της WB, ενώ στην συνέχεια ακολουθεί κόκκινο φόντο με την μπλε κορδέλα (σύμβολο βράβευσης), αριστερά της οθόνης, πάνω στο οποίο πέφτει ο τίτλος Merrie Melodies. Στις αναθεωρημένες κόπιες παραλείπονται οι υπότιτλοι των τεχνικών συντελεστών στις καρτες έναρξης, ενώ τροποποιούνται και οι κάρτες τίτλων λήξης.
Η επεξεργασία των τίτλων γίνονταν πάνω στην μήτρα. Κάποιοι από αυτούς κόβονται και αφαιρούνται, με αποτέλεσμα, η γνήσια ακολουθία τους να καταστραφεί και η ροή τους να γίνει αποσπασματική. Η συγκεκριμένη μέθοδος επεξεργασίας εφαρμοζόταν στην WB μέχρι την σαιζόν ΄55-΄56. Tα περισσότερα από τα επεισόδια που είχαν γλιτώσει την επεξεργασία του ’43, θα συγκεντρωθούν σε ένα καινούργιο πακέτο της σειράς και θα πουληθούν στην Associated Artists Productions (a.a.p.) το 1948, ενώ την ίδια χρονιά πέντε ακόμα cartoons, Daffy Dilly, The Foghorn Leghorn, Kit for Cat, Scaredy Cat, και You Were Never Duckier, θα επανεκδοθούν στην σειρά blue ribbon από την WB, αφού υποστούν την ανάλογη επεξεργασία. Στις αρχές του ΄56 - ΄57 η σειρά επανεκδίδεται διατηρώντας τους τεχνικούς τίτλους αρχής και τέλους, με ορισμένα από τα cartoons να υποδηλώνουν την Looney Tones καταγωγή τους, στις περιπτώσεις που το σήμα έναρξής τους ήταν το The Merry Go-Round Broke Down
DVD
Για την κυκλοφορία της DVD σειράς Looney Tunes Golden Collection ,η WB, έδωσε μεγάλο βάρος στην αποκατάσταση όλων των στοιχείων των επεισοδίων που είχαν αφαιρεθεί και διασώζονταν, σε μια προσπάθεια να αποκαταστήσει την σειρά στην αρχική της μορφή. Οι γνήσιες εκτυπώσεις που βρίσκονταν σε καλή κατάσταση και μπορούσαν να διασωθούν, επανακτήθηκαν από το UCLA Film and Television Archive, με αποτέλεσμα κάποια επεισόδια όπως το I Love to Singa και το Book Revue να μπορούν πλέον να παιχτούν στην απολύτως αρχική μορφή τους.
Πηγές
