1.Το κόμικ
O διάσημος ήρωας των κόμικς, του κινηματογράφου και της τηλεόρασης, πρωτοσχεδιάστηκε από τον σκιτσογράφο Elzie Crisler Segar(1894-1938). Το κόμικ συνέχειας Thimble Theatre ήταν το το τρίτο comic strip που δημιουργούσε και δημοσίευε στο καθημερινής κυκλοφορίας έντυπο της King Features, New York Journal από τον Δεκέμβριο του 1919.
Κεντρικοί ήρωες του κόμικ ήταν οι Olive Oyl, ο αδελφός της Castor Oyl , ο αρραβωνιαστικός της Ham Gravy (Harold Hamgravy) και οι γονείς της Cole και Nana.
Στο επεισόδιο της 17ης Ιανουαρίου του 1929, ο Castor Oyl, συναντά στο Dice Island τον Παπάυ, έναν ναύτη που θα πλοηγούσε το πλοίο του και που σύντομα θα γινόταν ο κεντρικός ήρωας του κόμικ. Ο καινούργιος χαρακτήρας του Thimble Theatre γίνεται τόσο δημοφιλής που σιγά σιγά ο ρόλος του μεγαλώνει. Το κομικ αποκτά τον καινούργιο του τίτλο: Popay the Sailor και τυπώνεται πλέον και σε άλλα έντυπα. Η άφιξη του ναύτη, από τα πρώτα επεισόδια, κινεί το ενδιαφέρον της Όλιβ που τελικά εγκαταλείπει τον Ham Gravy, ο οποίος στην συνέχεια κάνει σύντομα περάσματα από το strip, και γίνεται το κορίτσι του Ποπάυ, επιδεικνύοντας όμως αρκετή αστάθεια απέναντί του.
1.1 Ένας ωραίος τύπος
Στις περισσότερες από τις περιπέτειές του, ο Ποπάυ, είναι ένας μεσήλικας, εργένης ναύτης με έναν ιδιαίτερο τρόπο ομιλίας, πιθανώς μονόφθαλμος, γυμνασμένος, με μια άγκυρα για τατουάζ, πότε και στα δυο μπράτσα, πότε στο ένα, με ελάχιστα κόκκινα μαλλιά και με μια πίπα που σφυρίζει σαν κόρνα από ατμόπλοιο. Στην πρώτη του περίοδο, αν εξαιρέσουμε κάποιες αποτυχημένες απεικονίσεις, ο Ποπάυ είναι γαλανομάτης και μονόφθαλμος. Σε τουλάχιστον ένα ταινιάκι των Fleischers, ο Μπλούτο τον αποκαλεί «μονόφθαλμο ανθρωπάκι», ενώ ο δημιουργός του δεν διευκρινίζει ποτέ πως έχασε το μάτι του. Σε πιο ύστερη σχεδίασή του αποκτά δυο μάτια εκ των οποίων το ένα αλληθωρίζει. Ο Ποπάυ είναι 34 ετών, γεννημένος στην Σάντα Μόνικα της Καλιφόρνια. Οι περιπέτειές του διαδραματίζονται σε όλον τον πλανήτη, αλλά το ορμητήριό του είναι η φανταστική πόλη Sweet Haven. Θεωρείται πως ο Segar εμπνεύστηκε τον Ποπάυ από τον Frank "Rocky" Fiegel, έναν "σκληρό", αμετανόητο εργένη, γεννημένο τον Ιανουάριο του 1868, που υπήρξε κομμάτι των αναμνήσεών του από τα νεανικά του χρόνια στο Chester του Illinois. Ο θρύλος θέλει τον Fiegel καβγατζή - αλλά κατά βάθος άκακο και αφελή - μικρόσωμο - όπως ο Ποπάυ - με απίστευτη σωματική δύναμη, επαγγελματία ναυτικό που ταξίδευε για χρόνια με εμπορικά πλοία και κατανάλωνε σπανάκι για να αποφύγει το σκορβούτο. Την δεκαετία του τριάντα λάμβανε οικονομική βοήθεια από τον Segar, ενώ τον Σεπτέμβριο του 1996, πάνω στον ανώνυμο τάφο του, προστέθηκε μια εγχάρακτη παράσταση του Ποπάυ, όπως τον σχεδίασε ο Segar το 1929.
Ο πατέρας του Ποπάυ, ο ξεπεσμένος Poopdeck Pappy, που σχεδιάζεται από τον Segar στα πρώτα επεισόδια του Thremble Theatre, αμέσως μετά την εμφάνιση του Ποπάυ, είναι μέθυσος, δεν μοιράζεται τις ηθικές αξίες του γιού του και σε κάποιες περιπτώσεις εμφανίζεται να τον έχει εγκαταλείψει σε μικρή ηλικία.
Ο Κάστορ Όιλ εξακολουθεί να κάνει συχνά περάσματα από το κόμικ και μετά την εμφάνιση του καινούργιου πρωταγωνιστή. Συνήθως προτείνει κάποιο καινούργιο σχέδιο για γρήγορο πλουτισμό, δημιουργώντας προβλήματα στον Ποπάυ. Τελικά καταλήγει να είναι ντετέκτιβ και αργότερα ιδιοκτήτης ράντσου στην αμερικάνικη Δύση. Το 1933, ο Ποπάυ, παραλαμβάνει ένα μωρό μέσω ταχυδρομείου, το οποίο υιοθετεί και βαφτίζει Swee Pea. Άλλοι μόνιμοι χαρακτήρες στο κόμικ είναι ο J. Welligton Wimpy, ένας λάτρης των χάμπεργκερ, ο George W. Geezil – ο τσαγκάρης της περιοχής – που μιλά με βαριά προφορά και συχνά επιχειρεί να σκοτώσει ή εύχεται τον θάνατο του Wimpy και o Eugene the Jeep, ένα κίτρινο ζώο απροσδιόριστου είδους, με όψη σκυλιού, καταγωγή από την Αφρική και μαγικές δυνάμεις.
Σε γενικές γραμμές οι ήρωες του Segar - η ασταθής Όλιβ, ο τυχοδιώκτης Κάστορ, ο συμφεροντολόγος Χαμ, ο αλκόολικός Πάπυ - είναι σκοτεινοί, σε κάποιες περιπτώσεις περιθωριακοί και πάντως απέχουν από τα στερεότυπα της καθώς πρέπει Αμερικής. Ο πρωτογενής μηχανισμός που στο μέλλον επρόκειτο να γίνει η περιβόητη βιομηχανία του θεάματος, πριν επενδύσει στο προϊόν και προχωρήσει στην μαζική παραγωγή του, θα φροντίσει να τους επαναφέρει στην τάξη.
1.2 Η μέτά Segar εποχή
Το 1938, μετά τον θάνατο του Segar, από την νόσο του Hodgkin, σε ηλικία 44 ετών, πολλοί διαφορετικοί καλλιτέχνες προσλαμβάνονται για να εργαστούν στο κόμικ. Ο Tom Sims , ο γιός ενός καπετάνιου ποταμόπλοιου, συνεχίζει τη συγγραφή των ιστοριών του Thrimble Theatre και καθιερώνει την δημιουργία μικρότερων επεισοδίων σε συνέχειες ενώ ο Doc Winner και η Bela Zaboly χειρίζονται με δεξιοτεχνία τo σκίτσο κατά την ίδια περίοδο.
Η συγγραφή των ιστοριών ανατέθηκε στην συνέχεια στον Ralph Stein που συνέχισε να γράφει το strip μέχρι το 1959, όπου και παρέδωσε την σκυτάλη στον θετό γιο και βοηθό του Segar. Ο Bud Sagendorf έγραφε και σχεδίαζε την καθημερινή έκδοση του κόμικ μέχρι το 1986 παράλληλα με τα επεισόδια των κυριακάτικων φύλων που συνεχίστηκαν μέχρι το 1994. Ο Sagendorf, μένοντας πιστός στον δάσκαλό του, επέδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την αποκατάσταση του κλασσικού στυλ, τόσο στην αφήγηση, όσο και στο σκίτσο. Παρόλα αυτά, το προσωπικό ύφος και τα χαρακτηριστικά της δουλειάς του είναι ευδιάκριτα στο κόμικ. Εξακολούθησε να σχεδιάζει τους σκοτεινούς χαρακτήρες της εποχής Segar, επαναφέροντας το ενήλικο περιεχόμενο των πρώτων χρόνων του Trimble Theatre, ενώ εισήγαγε και κάποιους καινούργιους, όπως τον Thung, που ταιριάζει απόλυτα με το προφίλ των αρχικών ηρώων. Αυτό που διαχωρίζει την δουλειά του Segar από αυτήν του Sagendorf είναι η οικονομία στην αφήγηση, καθώς ο Sagendorf χρειαζόταν μια εβδομάδα, για να προχωρήσει στην πλοκή, τόσο όσο ο προκάτοχός του σε ένα επεισόδιο. Μετά την τεράστια εμπορική επιτυχία του Ποπάυ την δεκαετία του '60 το strip επανακτά το αρχικό του όνομα. Το Thimble Theatre, Starring Popeye συνεχίζει να εκδίδεται και στα '70, όπου και μετονομάζεται, για τελευταία φορά, σε Popeye.
Από το 1986 μέχρι το 1992 τις ιστορίες γράφει ο Bobby London, που απολύθηκε μετά από κάποιες προστριβές, λόγω ενός επεισοδίου με θέμα τις εκτρώσεις. Ο London εκσυγχρόνισε το περιεχόμενο των ιστοριών, προσαρμόζοντάς το στην εποχή, ενώ παράλληλα διατήρησε ζωντανό το πνεύμα του Segar. Έκείνη την περίοδο, στην σειρά με τίτλο "The Return of Bluto", που θεωρείται κλασσική, παρακολουθούμε τον κεντρικό ήρωα να αντιμάχεται τον γενειοφόρο αντίπαλό του σε όλες τι πιθανές εκδοχές παραγωγής, είτε πρόκειται για comic strip, είτε για βιβλίο, είτε για κινούμενο σχέδιο.
Τα κυριακάτικα φύλλα, από το 1994 και μετά, φιλοξενούν ιστορίες σχεδιασμένες από τον Hy Eisman, ενώ παράλληλα τα καθημερινά, αμέσως μετά την απόλυση του Eisman, τυπώνουν επαναλήψεις του Segendorf μέχρι και σήμερα.
1.3 Αναπαραγωγές - Επαιτειακά - Διαφήμιση
Τις τελευταίες δεκαετίες υπήρξαν και πάρα πολλές εκδοτικές αναπαραγωγές του κόμικ από την Dell, την King Comics, την Gold Key Comics, την Charlton Comics, κλπ. Η Dell εξέδωσε μια εκδοχή του Ποπάυ ως ανεξάρτητου βοηθού αστυνομικού, που πολεμά την Μαφία και τις εγκληματικές δραστηριότητες του Μπλούτο.
Το 1989, η εμπορική επιτυχία του Ποπάυ τον χρήζει πρωταγωνιστή της διαφημιστικής καμπάνιας της Instant Quaker Oatmeal, μέσω κόμικς, που συσευάζονται μαζί με τα προϊόντα της εταιρίας και φτάνουν στα ράφια των super markets, αλλά και με τηλεοπτικά σποτς. Το σλόγκαν της καμπάνιας «I'm Popeye the Quaker Man», προκάλεσε την αντίδραση των μελών της ομώνυμης θρησκευτικής οργάνωσης (Quakers), που ως ειρηνιστές, ενάντιοι κάθε μορφής βίας, θεώρησαν προσβλητική την απόδοση του χαρακτηρισμού Quaker man σε έναν βίαιο ήρωα σαν τον Ποπάυ. Μετά από έντονες διαμαρτυρίες οι εταιρεία αναγκάστηκε να αποσύρει τα κόμικς και τα διαφημιστικά και η καμπάνια δεν σημείωσε την απαιτούμενη επιτυχία.
Η καριέρα του Ποπάυ στην διαφήμιση είχε ξεκινήσει ήδη από την περίοδο 1935 -1938 στο ραδιόφωνο, με την παραγωγή 204 εκπομπών απο τρεις διαφορετικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς και την χρηματοδότηση τους από εταιρείες που διαφήμιζαν κατά την διάρκειά τους τα προϊόντα τους (βλ.5.Η ραδιοφωνική παραγωγή).
Το 1999, με αφορμή την επέτειο των εβδομηκοστών γενεθλίων του Ποπάυ ένα συλλεκτικό κόμικ γραμμένο από τον Peter David εκδίδεται από την Ocean Comics, με τίτλο The Wedding of Popeye and Olive Oyl. Συμμετέχει μεγάλος αριθμός ηρώων, τόσο από το comic strip, όσο και από το cartoon, ενώ στο πανηγυρικό φινάλε ο Ποπάυ παντρεύεται την Όλιβ ύστερα φλερτ δεκαετιών.
2. Από τα έντυπα στην οθόνη - Fleischer Studios:
Το 1933, στα Fleischer Studios, των αδελφών Max και Dave Fleischer, για λογαριασμό της Paramount Pictures, φτιάχνεται μια σειρά ταινιών κινουμένων σχεδίων, μικρού μήκους, που τιτλοφορείται Popeye the Sailor και σκηνοθετείται από τον David Fleischer. Αποδεικνύεται η πιο επιτυχημένη της χρονιάς, με αποτέλεσμα η παραγωγή της να συνεχιστεί μέχρι το 1957, στην αρχή από τους Fleischers και στην συνέχεια από τα Famous Studios της Paramount. Το περιεχόμενο της συμφωνίας του 1932 ανάμεσα στην King Features Syndicate και τους Fleischers παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Στην αρχική σύμβαση, η Syndicate, στην προσπάθεια της να διαφυλάξει την εξασφαλισμένη επιτυχία του comic strip από οποιαδήποτε αρνητική επίδραση, προερχόμενη από την κινηματογραφική παραγωγή, θέτει ως όρο την καταστροφή όλων των φιλμς του cartoon αν αυτό κριθεί απαραίτητο μέχρι το 1942. Θέλοντας να προλάβει πιθανή εμπορική ζημιά που θα μπορούσε να προκαλέσει το cartoon στο comic, δείχνει πρόθυμη να σβήσει από την μνήμη του κοινού οτιδήποτε μπορεί να έχει σχέση με το πρώτο για να σώσει το δεύτερο. Η τήρηση της συμφωνίας θα προκαλούσε την καταστροφή του υλικού της περιόδου των Fleischers, τα φιλμς όμως διασώθηκαν, είτε λόγω αβλεψίας, είτε εξαιτίας της τεράστιας επιτυχίας που σημείωσαν.
Το πρώτο ταινιάκι με τον τίτλο Popeye the Sailor, κυκλοφορεί ως ένα ακόμη επεισόδιο της σειράς κινουμένων σχεδίων με πρωταγωνίστρια την περίφημη star, τόσο της King Feature, όσο και των Fleischer, Betty Boop, που είχε ήδη ξεκινήσει την καριέρα της το 1930. Η ταινία - που είναι στην πραγματικότητα η πρώτη της σειράς Popeye the Sailor - αρχίζει με τους τίτλους έναρξης του Betty Boop Cartoon και ακολουθούν οι υπότιτλοι: Μaχ Fleischer presents Popeye the Sailor by Segar - in arrangement with King Features Syndicate -(…) by Paramount Pictures inc - with Betty Boop - directed by David Fleischer. Στην ουσία η Betty απλώς συστήνει τον Ποπάυ στο κινηματογραφικό κοινό, κάνοντας μόνο ένα πέρασμα, αποσπώντας την προσοχή του και παρασύροντάς τον, με τον προκλητικό – τόπλες, χούλα χουπ χορό της, πάνω στην σκηνή για να χορέψει μαζί της. Στο μεταξύ, η Όλιβ, βρίσκεται στο έλεος του μοχθηρού και ερωτοχτυπημένου Μπλούτο που την απαγάγει για την παντρευτεί.
Το επίσημο ντεπούτο του Ποπάυ στην κινηματογραφική οθόνη – αμέσως μετά την γνωριμία με το κοινό μέσω του cartoon της Betty Boop – έγινε με το ταινιάκι I Yam What I Yam που τυπικά αποτέλεσε το πρώτο της σειράς Popeye the Sailor. Μετά την ραγδαία υποβάθμιση της ποιότητας του cartoon Betty Boop, που ήρθε ως αποτέλεσμα της επιβολής του περίφημου Hays Code, το 1934, ο Ποπάυ γίνεται ο μεγάλος star του studio, ενώ στα μέσα της δεκαετίας τους '30 οι στατιστικές μετρήσεις τον θέλουν δημοφιλέστερο από τον Μίκυ Μάους. Μετά από αυτήν την διαπίστωση, επενδύοντας στην δημοτικότητα του ήρωα, η Paramount, χρηματοδοτεί την δημιουργία των Popeye Clubς για να ανταγωνιστεί τα Mickey Mouse Clubs. Η είσοδος σε μια κυριακάτικη προβολή κόστιζε δέκα σεντς και περιελάμβανε μια κάρτα μέλους για τo Popeye ή για το Olive Club και κάποια δώρα που προϋπέθεταν την συμμετοχή σε διαγωνισμούς.
2.1 Η μουσική
Στο φιλμ της Betty ακούγεται για πρώτη φορά το τραγούδι Ι'm Popeye the Sailor man, του Sammy Lerner, που έγινε το σήμα κατατεθέν της σειράς. Πιστεύεται ότι είναι εμπνευσμένο από τους πρώτους στίχους του τραγουδιού Pirate King από την οπερέτα The Pirates of Penzance των Gilbert και Sullivan.
Για τα πρώτα επεισόδια οι υπότιτλοι έναρξης επενδύονται μουσικά με μια ορχηστρική εκτέλεση του The Sailor's Hornpipe, ακολουθούμενου από μια φωνητική παραλλαγή του Strike Up the Band(Here Comes a Sailor), του οποίου ο τελευταίος στίχος προσαρμόζεται ώστε να αναφέρεται στον "Ποπάυ τον Ναύτη".
2.2 Όπου δεν πίπτει λόγος...
Η τεράστια δημοφιλία του Ποπάυ τον καθιστά χαρακτηριστικό πρόγονο των σούπερ ηρώων που στην συνέχεια θα κυριαρχούσαν στον χώρο των κόμίκς και της animation παραγωγής.
Κάποιοι ερευνητές τονίζουν ότι η εικόνα του, παράλληλα με μια άλλη, πολύ χαρακτηριστική της δεκαετίας του ’30, αυτή το Super Man, σκιαγραφεί τον τρόπο με τον οποίο η Αμερική αντιλαμβανόταν τον εαυτό της ως έθνος: η υπεράσπιση της κυρίαρχης και αδιαπραγμάτευτης ηθικής απαιτούσε την επιβολή της ισχύος όταν τα πράγματα έφταναν στα άκρα (citation needed) ή όταν η «κακή συμπεριφορά δεν μπορούσε πλέον να γίνει ανεκτή». Η άποψη αυτή ενισχύεται από πολλά επεισόδια του cartoon, όπου ο Ποπάυ κατατροπώνει τους εχθρούς του με μουσική υπόκρουση αμερικάνικα πατριωτικά τραγούδια όπως το "Stars and Stripes Forever", το "Yankee Doodle", ή το "Columbia, Gem of the Ocean". Ένα πολύ χαρακτηριστικό σλόγκαν του ήρωα, η φράση "I yam what I yam, and that's all what I yam", που μπορεί να ερμηνευθεί ως έκφραση της λαϊκής πεποίθησης για την σημασία του ατόμου, την δυνατότητα που του δινόταν να καθορίσει την μοίρα του, να ορίσει το μέλλον του και να ζήσει το Αμερικάνικο Όνειρο. Πολύ χαρακτηριστικές για την απήχηση του ήρωα στο κοινό είναι οι αναφορές επιστημόνων του ιατρικού κλάδου, σχετικά με τραυματισμούς του δικεφάλου τον άνω άκρων, με την χρήση του όρου Popeye muscle.
2.3 Οι φωνές
Οι ιστορίες της εποχής των Fleischers θεωρούνται σημαντικές εξαιτίας της αστικής αίσθησης, της ποικιλίας παραλλαγών στην διαχείριση ενός απλού θέματος (ο Παπάυ χάνει την Όλιβ εξαιτίας του Μπλούτο και πρέπει να φάει σπανάκι για να τον νικήσει), αλλά και για το χαμηλόφωνο μουρμουρητό των χαρακτήρων. Οι φωνές κατά την πρώτη περίοδο της δεκαετίας του ’30 ηχογραφούνταν μετά την ολοκλήρωση του animation. Οι ηθοποιοί, κυρίως ο Mercer που ντυμπλάριζε τον κεντρικό ήρωα, έπρεπε να αυτοσχεδιάζουν φράσεις που δεν υπήρχαν στο αρχικό σενάριο ή δεν προβλέπονταν από τους καρτουνίστες στον συγχρονισμό των χειλιών. Ακόμα και προς τα τέλη της δεκαετίας του ’30, όταν οι Fleischers προ- ηχογραφούσαν τους διαλόγους, προκειμένου να εξυπηρετηθεί η διαδικασία συγχρονισμού των χειλιών, οι ηθοποιοί σπικάριζαν πρόσθετες αττάκες πάνω σε μια ολοκληρωμένη κόπια για να την τελειοποιήσουν. Αρχικά, την φωνή του Ποπάυ αναλαμβάνει ο William "Billy" Costello, γνωστός και ως Red Pepper Sam, που στην συνέχεια αντικαθίσταται από τον Jack Mercer, το 1935.Και οι δυο ηθοποιοί φροντίζουν να προσδώσουν τραχύτητα στην χρειά του ήρωα. Η Όλιβ Όιλ σπικάρεται από αρκετές ηθοποιούς, με χαρακτηριστικότερη την Mae Questel που ντουμπλάρισε και την Betty Boop. O Gus Wickie χαρίζει την φωνή του στον Mπλούτο για τα πέντε πρώτα χρόνια της παραγωγής, μέχρι τον θάντατό του το 1938. Μετά τον Mercer, κατά την περίοδο των Famous Studios, την φωνή του Ποπάυ αναλαμβάνει ο Harry Welch, ενώ ο Jackson Beck χαρίζει την φωνή του στον Μπλούτο. Μαζί με την Questel, μέχρι την δεκαετία του ’60, αποτελούν την πιο αντιπροσωπευτική φωνητική τριάδα του cartoon. Τα Fleischer Studios έφτιαξαν 108 cartoon της σειράς, τα 105 από αυτά ήταν ασπρόμαυρα , ενώ για τα υπόλοιπα τρία (Popeye the Sailor Meets Sindbad the Sailor (1936), Popeye the Sailor Meets Ali Baba's Forty Thieves(1937) και Aladdin and His Wonderful Lamp (1939) υιοθετήθηκε η τεχνική two-reel (double-length) Technicolor.
2.4 Famous Studios
Το 1941, τα Fleischer Studios, βρίσκονται σε δεινή οικονομική θέση, λόγω δυσβάσταχτου δανεισμού που αποσκοπούσε στην μεταφορά της επαγγελματικής τους έδρας στην Φλόριντα καθώς και σε περεταίρω κινηματογραφική δραστηριότητα (Gulliver's Travels and Mister Bug Goes to Town). Τα μεγάλα οικονομικά προβλήματα δημιουργούν σοβαρή κρίση στις σχέσεις των αδελφών Fleischers και τελικά προκαλούν την απόλυση τους από την Paramount. Η νέα διοίκηση δίνει στην επιχείρηση το καινούργιο της όνομα – Famοus Studios – και συνεχίζει την παραγωγή των ταινιών του Ποπάυ. Η πρώτη περίοδος των Famus τοποθετείται χρονικά κατά την διάρκεια του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου και στην ταινιοθήκης της υπάρχουν φιλμς που δείχνουν τον Ποπάυ να πολεμά τους Ναζί και τους Ιάπωνες, με πιο αξιοσημείωτο το ταινιάκι του 1942, με τίτλο: You're a Sap, Mr. Jap που φέρει τα διακριτικά των Fleischers στους τίτλους έναρξης και χρονολογείται πριν την απόλυσή τους.
Το 1943 το studio εφαρμόζει την τεχνική Technicolor για την παραγωγή του cartoon, κάνοντας την αρχή με το φιλμ Her Honor the Mare. Με το πέρασμα του χρόνου τα Technicolor της Famοus, καταφέρνουν να υπηρετήσουν πιστά το ύφος του cartoon και να αποδώσουν στον καλύτερο σχεδιασμό των ηρώων - με χαρακτηριστικότερο αυτόν της Όλιβ Όιλ, που παρουσιάζεται για πρώτη φορά με ψηλά τακούνια και ανανεωμένο κούρεμα.
2.5 Οι κινηματογραφικοί χαρακτήρες
H πλοκή στην κινηματογραφική εκδοχή τείνει να είναι απλούστερη από αυτήν του comic strip και οι χαρακτήρες κάπως διαφορετικοί. Πολλοί από του ήρωες του Tremble Theatre, όπως οι Wimpy, Poopdeck Pappy, and Eugene the Jeep, κάνουν την εμφάνισή τους στo cartoon της Paramount ελαφρώς διασκευασμένοι, ως μακρινοί συγγενείς της Όλιβ, σε αντίθεση με τον Ham Gravy, του οποίου η απουσία υπήρξε αξιοσημείωτη. Ο τυχοδιώκτης, σκοτεινός Ham του Segar δεν είχε θέση στο καθώς πρέπει αμερικάνικο cartoοn των πατριωτικών ιδεώδών, των οικογενειακών αξιών και της υγιεινής διατροφής που σκόπευε στην κατάκτηση του πολυάριθμου κοινού των αιθουσών. Έτσι ο πολυθρύλιτος, μονόφθαλμος, καβγατζής ναύτης με τα τατουάζ, σκιαγραφούμενος σε μια πολύ πιο μαλακή/οικογενειακή εκδοχή του αποκτά τέσσερα ανίψια, τους: Pipeye, Peepeye, Pupeye και Poopeye.
Και φυσικά το θέμα έχει ως εξής: ο βίαιος Μπλούτο, επιβουλεύεται την αγαπημένη του Ποπάυ, την Όλιβ. Στην αρχή ο κακός δέρνει και ταπεινώνει τον ήρωα μέχρι την στιγμή που εκείνος αποφασίζει να χρησιμοποιήσει το μυστικό του όπλο, το σπανάκι, που τον κάνει παντοδύναμο και τον βοηθά να κατατροπώσει τον αντίπαλο. Στην animation εκδοχή του Ποπάυ, γίνεται πιο εκτενής αναφορά στο «σπανάκι», στο οποίο οφείλεται η υπερφυσική σωματική δύναμη του ήρωα, ενώ στο Thimble Theatre υπάρχουν μόνο απλές επεξηγηματικές αναφορές.
2.6 Το σπανάκι
Το 1954, στο ταινιάκι των Famous Studios, με τίτλο Greek Mirthology, η κατανάλωση σπανακιού από τον Ποπάυ παρουσιάζεται ως κληρονομική, οικογενειακή υπόθεση. Ο μυθικός Ηρακλής, ο πρόγονος του Ποπάυ, αρχικά οφείλει τις υπερφυσικές δυνάμεις του στο σκόρδο, το οποίο μύριζε για να αναζωογονηθεί και να βοηθηθεί στην πραγματοποίηση των άθλων του. Όταν όμως ο διαβολικός Μπλούτο (ή κάποιος προγονός του) εξαφανίζει την ευεργετική μυρωδιά του σκόρδου, χρησιμοποιώντας χλωροφύλλη, ο Ηρακλής καταφεύγει σε ένα χωράφι με σπανάκι και δοκιμάζοντάς το ανακαλύπτει πως η επίδρασή του προσδίδει δεκαπλάσια δύναμη από όση το σκόρδο. Η συγκεκριμένη ιστορία μπορεί όμως να ληφθεί υπόψιν ως ένα από τα πολλά παραμύθια που σκαρφιζόταν ο Ποπάυ για να πείθει τους ανιψιούς του να τρώνε το σπανάκι τους, μια συνήθης και επαναλαμβανόμενη διαδικασία στο cartoon της περιόδου των Famus Studios, αφού, σύμφωνα με το επίσημο site της King Features, “οι αμερικανοί παραγωγοί σπανακιού αποδίδουν στον Ποπάι την, κατά 33%, αύξηση στην κατανάλωση αλλά και την διάσωση της βιομηχανία σπανακιού κατά την διάρκεια της δεκαετίας του '30” (προφανώς τιθεταί θέμα "διάσωσης της βιομηχανίας σπανακιού", εφόσον η Αμερική διένυε την συγκεκριμένη δεκαετία στον απόηχο του οικονομικού κραχ). Στην πραγματικότητα η κατανάλωση σπανακιού από τον Ποπάυ οφείλεται σε μεγάλο βαθμο και σε προσωπκό βίωμα του Segar που έπασχε από πολύ μικρή ηλικία από την νόσο του Hodgkin, μια μορφή κακοήθους αναιμίας, η καταπολέμηση της οποίας απαιτούσε πρόσληψη σιδήρου. Ο πολύ έγκυρος στην εποχή του, Γερμανός Φαρμακοποιός Tschrich, καθηγητής Φαρμακογνωσίας του Πανεπιστημιου της Βιέννης, σε μια δημοσίευσή του το 1890 ανιχνεύει μεγάλη ποσότητα σιδήρου στην σύστασή του σπανακιού. Έτσι το σπανάκι γίνεται διατροφική μόδα και οι γιατροί συνιστούν στον Segar την εντατική κατανάλωσή του. Το σκέαυσμα που προμηθευόταν ο σκιτσογράφος από το φαρμακείο ήταν ένα μείγμα ελαιόλαδου και καστορέλαιου, έτσι εξηγούνται και τα ονόματα των ηρώων του Thremble Theatre,Olive Oyl και Castor Oil.
2.7 Ένα δυσάρεστο το ταξίδι
Το 1985, το ασπρόμαυρου υλικού της περιόδου Fleischer ταξίδεψε στην Ταϊβάν και στην Νότια Κορέα, όπου και υπέστη επεξεργασία προκειμένου να γίνει έγχρωμο. Σκοπός της όλης επιχείρησης ήταν η προσαρμογή του στις προδιαγραφές της μοντέρνας τηλεοπτικής αγοράς και η περεταίρω εμπορική του εκμετάλλευση. Η επεξεργασία στέρησε από τους τηλεθεατές την δυνατότητα να απολαύσουν την πρωτότυπη δουλειά των Fleischers - που γινόταν με πενάκι και μελάνι - καθώς και τα τρισδίαστατα φόντα που αναπαράγονταν με την μέθοδο που ο Max Fleischer, γνωστός για τις νεoτερικές παρεμβάσεις του στις τεχνικές της animation παραγωγής της εποχής του, αποκαλούσε Stereoptical Process. Η έγχρωμη σειρά μεταδόθηκε από το WTBS το 1986. Το 1987, τα έγχρωμα ταινιάκια, αναδομούνται σε πιο σωστή βάση και παραμένουν διαθέσιμα μέχρι το 1990. Για δεκαετίες τα φιλμς που υπήρχαν και μεταδίδονταν, έφεραν στην έναρξη το λογότυπο της a.a.p, που είχε αντικαταστήσει το εναρκτήριο της Paramount. Το 2001 η Cartoon Network, με την βοήθεια του ιστορικού κινουμένων σχεδίων Jerry Beck, αποκαθιστά τη σειρά Popeye, the Sailor με κόπιες που προσεγγίζουν σε μεγάλο βαθμό την αρχική της μορφή. Με υλικό προερχόμενο από διάφορες πηγές, αφαιρεί τα πρόσθετα λογότυπα και τα αντικαθιστά με τα γνήσια των Fleischer και του Famous Studio. Η σειρά μεταδιδόταν χωρίς διακοπή μέχρι το 2004.
2.8 Η περιπέτεια των δικαιωμάτων
Το τελευταίο από τα 125 φιλμς του cartoon κυκλοφορεί το 1957 με τον τίτλο Spooky Swabs. Αμέσως μετά η Paramount πουλά τη λίστα των τίτλων του στην Associated Artists Productions (a.a.p.), η οποία αγοράστηκε από την United Artists το 1958, και στην συνέχεια συγχωνεύτηκε με την Metro-Goldwyn-Mayer, που εξαγοράστηκε από στην Turner Entertainment το 1986. Η Turner παραχώρησε σύντομα την περεταιρω παραγωγή στην MGM/UA διατηρώντας το δικαίωμα στην εκμετάλλευση της ήδη υπάρχουσας ταινιοθήκης. Η Turner συγχωνεύεται με την Time Warner το 1996, και με την Warner Bros , ως θυγατρική, καταφέρνοντας έτσι να ελέγχει τα δικαιώματα της ταινιοθήκης μέχρι και σήμερα.
3.Η τηλεοπτική παραγωγή
Το 1960 η King Features συμφώνησε για την δημιουργία της τηλεοπτικής εκδοχής του cartoon, με τον Al Brodax να αναλαμβάνει την ευθύνη της παραγωγής εκ μέρους της και πολλές εταιρίες, όπως η Jack Kinney Productions, η Rembrandt Films, η Larry Harmon Productions, η Halas and Batchelor, η Paramount Cartoon Studios, να εμπλέκονται ως συμπαραγωγοί. Μέσα σε δυο χρόνια φτιάχτηκαν 220 επεισόδια χαμηλού προϋπολογισμού, των οποίων ο πρώτο κύκλος μεταδόθηκε το 1960 και ο δεύτερος κατά την τηλεοπτική περίοδο 1961 – 62. Το 2004, η King Features, που διέθετε την αποκλειστική κυριότητα των δικαιωμάτων της τηλεοπτικής σειράς, κυκλοφόρησε 85 από αυτά σε DVD, ως επετειακό αφιέρωμα για τα 75α γενέθλια του Ποπάυ.
Τον Σεπτέμβριο του 1978, στην πρωινή ζώνη του τηλεοπτικού καναλιού CBS έκανε πρεμιέρα η ενότητα με τίτλο The All-New Popeye Hour. Επρόκειτο για μια ωριαία εκδοχή του cartoon σε παραγωγή των Hanna-Barbera Productions που επιδίωξε να αποδώσει για την τηλεόραση το γνήσιο στιλ του comic strip, επαναφέροντας στοιχεία που είχαν τροποποιηθεί. Η ζώνη μεταδιδόταν μέχρι τον Σεπτέμβριο του 1981, όπου η διάρκεια της μειώθηκε σε τριάντα λεπτά και το cartoon πήρε τον τίτλο The Popeye and Olive Show, του οποίου η μετάδοση διακόπηκε το 1983. Η συγκεκριμένη σειρά κυκλοφόρησε επίσης σε DVD, ενώ μια μισάωρη εκδοχή της μεταδόθηκε από το BBC κατά την περίοδο 1980 – 2004.
4.Η ραδιοφωνική παραγωγή
Ραδιοφωνικές παραγωγές του κόμικ μεταδόθηκαν από τρία δίκτυα και χρηματοδοτήθηκαν από δυο σπόνσορες κατά την περίοδο 1935 – 1938.
Ο Ποπάυ και η παρέα του έκαναν το ραδιοφωνικό τους ντεμπούτο με μια δεκαπεντάλεπτη εκπομπή που μεταδιδόταν τρεις φορές την εβδομάδα και είχε τίτλο Popeey the Sailor. Ο πρωταγωνιστικό ρόλος είχε ανατεθεί στον βετεράνο του Broadway Detmar Poppen , ενώ μια ομάδα ηθοποιών είχε αναλάβει τους υποστηρικτικούς ρόλους: Olive Oyl - Olive Lamoy, Wimpy- Charles Lawrence, Bluto - Jackson Beck and Swee'Pea - Mae Questel. Το πρόγραμμα μεταδιδόταν από τον Σεπτέμβριο του 1935 έως τον Μάρτιο του 1936 από το NBC Red Network, συμπληρώνοντας 87 επεισόδια, χρηματοδοτήθηκε από την Wheatena – που πλήρωνε στην King Features Syndicate 1200 δολάρια την εβδομάδα - τα προϊόντα της οποίας αντικατέστησαν τις αναφορές στο σπανάκι. Στην συνέχεια η παραγωγή μεταφέρθηκε στον WABC από τον Αύγουστο του 1936 μέχρι τον Φεβρουάριο του 1937 (78 επεισόδια). Τον ρόλο του Ποπάυ ανέλαβε ο Floyd Buckley. Η Τρίτη εκπομπή χρηματοδοτήθηκε από την Popsicle και μεταδιδόταν τρεις φορές την εβδομάδα από το CBS από τον Μάιο του 1938 μέχρι τον Ιούλιο του 1938. Από τα 204 επεισόδια της ραδιοφωνικής παραγωγής υπάρχουν σήμερα μόνο τα 20.
Πηγές:
